Ο φόβος του κορονοϊού δεν πρέπει να παγιδεύσει τη σκέψη μας και να κρύψει τις αλήθειες.
Η Κίνα έχει τεράστιες ευθύνες για την εμφάνιση και τη διάδοση του κορονοϊού. Οι πρωτοφανείς περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούν, οι πρωτόγονες συνθήκες των λαϊκών αγορών της και οι απαράδεκτες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της είναι οι βασικές αιτίες που προκαλούν τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλες τις επιδημίες, με κορυφαία την πανδημία του κορονοϊού.
Το καθεστώς της χώρας αυτής απέκρυπτε από τους πολίτες της και τη διεθνή κοινότητα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, την εμφάνιση του κορονοϊού, χωρίς να λαμβάνει την ίδια περίοδο μέτρα για τους δικούς της πολίτες, όλοι ξέρουμε τι έπαθαν όσοι προσπάθησαν να μιλήσουν. Συνέχισαν να ταξιδεύουν εκατομμύρια Κινέζοι, κυρίως για επιχειρηματικούς λόγους, στις ανεπτυγμένες χώρες, όπως έφθαναν για τους ίδιους λόγους χιλιάδες στελέχη των επιχειρήσεων από αυτές τις χώρες στην Κίνα τουλάχιστον για δύο μήνες.
Αυτός είναι ο λόγος που οι πιο ανεπτυγμένες χώρες και οι πιο ανεπτυγμένες περιοχές των χωρών αυτών παρουσιάζουν τα τραγικά γεγονότα.
Η Ελλάδα και οι βαλκανικές χώρες έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα, γιατί έχουν περιορισμένη εξωστρέφεια, δηλαδή δεν είχαμε τους χιλιάδες Κινέζους που είχαν οι ανεπτυγμένες χώρες ούτε χιλιάδες Έλληνες στην Κίνα που θα επέστρεφαν φορείς του κορονοϊού κάποιοι από αυτούς.
Σε εμάς ήρθαν τριτογενούς από λίγους επισκέπτες στο Μιλάνο και τους Αγίους Τόπους, δύο μήνες αργότερα, δίνοντας τη δυνατότητα στην πολιτεία να εφαρμόσει κλιμακωτά τα μέτρα που εισηγήθηκαν οι ειδικοί επιστήμονες.
Φυσικά κάθε χώρα και κάθε κυβέρνηση έχει τις δικές της ευθύνες, για το πόσο ήταν επαρκής η υγειονομική της υποδομή και αν επέλεξε την κατάλληλη στρατηγική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Όμως αυτές οι ευθύνες είναι άλλης τάξης και δεν πρέπει να συγχέονται με τις εγκληματικές ευθύνες του καθεστώτος της Κίνας.
Βέβαια δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο στο διεθνές δίκαιο για την απόδοση ευθυνών, στους βασικούς υπαίτιους πρόκλησης πανδημιών με ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, στην οικονομία, την κοινωνία και όχι μόνο.
Νομίζω ότι το θέμα αυτό πρέπει να συζητηθεί στα θεσμικά όργανα παγκόσμιων και περιφερειακών θεσμών, όπως ο ΟΗΕ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλοι οργανισμοί.
Με τεκμηριωμένη πρόταση του ΠΟΥ να αξιολογηθούν οι ευθύνες της Κίνας και να της ζητηθούν επίμονα τρία πράγματα:
1. Μια μεγάλη συγγνώμη από την παγκόσμια κοινότητα.
2. Οικονομικές κυρώσεις με τη μορφή βοήθειας σε αγαθά, αλλά και οικονομική στήριξη στα κράτη και τις οικογένειες των θυμάτων.
3. Να λάβει άμεσα δραστικά μέτρα για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τις συνθήκες εργασίας στην Κίνα.
Η Κίνα την περίοδο αυτήν, έχοντας για μερικά είδη, όπως οι απλές μάσκες, σχεδόν μονοπώλιο της παγκόσμιας παραγωγής, λόγω του ότι είναι χαμηλού κόστους και έντασης εργασίας, ανεξάρτητα αν τα εργοστάσια είναι Κινέζων ή ξένων, επιδίδεται σε πρωτοφανή προπαγάνδα με ελάχιστο οικονομικό κόστος και τεράστια κερδοσκοπία.
Μια μάσκα απλή έχει παραγωγικό κόστος ασήμαντο, περίπου 0,05 λεπτά του ευρώ και πωλείται στη χονδρική περίπου 0,50 λεπτά.
Σκεφτείτε τώρα πόσο κοστίζουν 1.000.000 τέτοιες μάσκες και τι συγκλονιστική προσφορά ακούγεται.
Σκεφτείτε ότι επιλεκτικά έστειλε δωρεάν μερικές ποσότητες στην αρχή και συνέχισε κερδοσκοπώντας ασύστολα, εκθέτοντας και τα κράτη που ανταγωνίζονται αγχωμένα να εξασφαλίσουν τις αναγκαίες ποσότητες όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Η πανδημία αποκαλύπτει ακόμη μια αδυναμία της παγκοσμιοποίησης, όπως στρεβλά εξελίχθηκε, και δείχνει πόσα και πόσο πρέπει να αλλάξουν.
Πρέπει όμως να μείνουμε ψύχραιμοι, να συνεργάζονται όλοι με όλους, άτομα και κράτη, να μην τρώμε εύκολα κάθε μορφή προπαγάνδας και την επόμενη μέρα να παλέψουμε για τις αναγκαίες αλλαγές παντού.
