ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΠΑΡΟΝ
Συναντηθήκαμε κάποιοι, από τα παιδιά της ΠΑΣΠ, μια ανέμελης και δημιουργικής εποχής.
Χρόνια πάθους, έντονων συναισθημάτων και αναζητήσεων των συλλογικών μας ουτοπιών.
Εποχή, αμέτρητων ωρών συζητήσεων, προβληματισμών, αφισοκολλήσεων, συγκεντρώσεων, συνελεύσεων, συνεδρίων και διαδηλώσεων.
Ημέρες αντιπαραθέσεων, καυγάδων, μικρομεθοδεύσεων, αλλά και αλληλεγγύης απέναντι σε οποιονδήποτε, θεωρούσαμε αντίπαλό μας.
Η ριζοσπαστική γενιά της Μεταπολίτευσης, που ήθελε όλα να τα αλλάξει, έγινε γενιά της Αλλαγής και μετά, πολλοί από εμάς, μαζί με πολλούς των προηγούμενων γενιών και της επόμενης, των συνομηλίκων μας των άλλων κομμάτων γίναμε και μέρος της μικρής, ή μεγάλης συναλλαγής, με κάθε είδους εξουσίες.
Κάπως έτσι η Ελλάδα, γνώρισε μακράν την καλύτερή της εποχή, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, αλλά ταυτόχρονα διόγκωσε και τις μεγάλες παθογένειες του παρελθόντος.
Μια διεθνής κρίση, χρηματοοικονομική στις ΗΠΑ το 2007, ήταν η αφορμή να αποκαλυφθεί, ότι το νέο Ελληνικό θαύμα, δεν ήταν, όπως το θαύμα στο “Γάμο της Κανά”.
Εμείς, που συναντηθήκαμε, είμαστε μια μικρογραφία της μεγάλης εικόνας της μεγάλης ΠΑΣΠ, εκείνων των χρόνων.
Συμβάλλαμε, με τα καλά και τα στραβά μας, στην δημιουργία του μεγάλου ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ της ΑΛΛΑΓΗΣ του ΠΑΣΟΚ και της μεγάλης συνέχειας του.
Από, ότι έχω καταλάβει, μετά το 2011, πολλοί από εμάς, της μικρής και μεγάλης εικόνας, συμβάλλαμε, στην δημιουργία πολλών κομμάτων και κινήσεων.
Παντού θα μας βρεις και κυρίως, από το 2012 μέχρι το 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού τις αυταπάτες του Αλέξη Τσιπρα, τις κάναμε και δικές μας.
Μόνο που τώρα, οι περισσότεροι είναι “ΑΝΕΣΤΙΟΙ”, όπως μου είπε κάποιος, από τους οργανωτές της συνάντησης.
Πιστεύω, ότι είναι καιρός, τώρα που τα αδιέξοδα για την χώρα, την οικονομία και την κοινωνία πυκνώνουν, ακόμη περισσότερο, να προσπαθήσουμε, Ανέστιοι και μη, προσωρινά στεγασμένοι και ενοικιαστές, με πολλούς νέους, που πληρώνουν τα δικά μας λάθη, να δημιουργήσουμε, την νέα μεγάλη και πρωταγωνιστική παράταξή μας.
Το χρειάζεται πρωτίστως, η χώρα, αλλά και η δική μας η ψυχή και η αξιοπρέπεια.
Η επιθυμία μου φαίνεται, σαν ουτοπία, αλλά, αν:
Καθαρίσουμε λίγο το μυαλό μας από τις μικρές και μεγάλες ιδιοτέλειες και ματαιοδοξίες.
Καταλάβουμε, ότι “ουδείς αναντικατάστατος” και ότι, το μικρό, ή μεγάλο κεκτημένο, που είχαμε, ή έχουμε, δεν μπορεί να καθορίζει, σε απόλυτο βαθμό, τις επιλογές μας
Τότε, ίσως η ουτοπία, να γίνει πραγματικότητα.
Λίγη αθωότητα και συναισθήματα, όπως εκείνα των νεανικών μας χρόνων, χρειάζονται παλιοί και νέοι, τώρα, αλλά και πολύ λογική.
Θέλω, να ευχαριστήσω ξεχωριστά, αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία της συνάντησης.
Μας έδωσαν την ευκαιρία, να θυμηθούμε όμορφες ημέρες και γεγονότα των φοιτητικών μας χρόνων.
Εμένα ακόμη περισσότερο, ας μου επιτραπεί, γιατί πολλές φορές με επέλεξαν να τους εκπροσωπήσω.
Θέλω να εξομολογηθώ ακόμη , ότι ένιωσα και αρκετά περίεργα και αμήχανα, γιατί πίσω από τα χαμόγελα, τα τραγούδια, τους χορούς και την ικανοποίηση, από την φιλική συνάντηση, προσπαθούσα να καταλάβω, τι σκεφτόταν, τι έκανε και γιατί, ο καθένας και η καθεμία, από εμάς, όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας και έκλεισε ο κύκλος μας στην ΠΑΣΠ.
Πιο έντονα σκεφτόμουν, τι σκέφτηκαν και τι έκαναν, τα τελευταία δύσκολα χρόνια.
Θέλω ακόμη να ξέρουν, ότι την πιο μεγάλη αμηχανία την ένιωσα, όταν μου ζήτησαν επίμονα, να χορέψω, κοντά στο τέλος της βραδιάς, το τραγούδι, που πάντα στις παρέες μας χόρευα.
Όταν άκουσα, την εισαγωγή της μουσικής, κατάλαβα, ότι το είχαν ζητήσει για μένα.
Η άρνηση μου να χορέψω, όπως εδώ και πολλά χρονιά, υποχώρησε, από την μεγάλη επιμονή σας.
Ένιωσα, ότι θέλατε να θυμηθούμε και να νιώσουμε όλοι μαζί, λίγη από την αξιοπρέπεια, που έχουν τα λόγια και η μουσική του Τσιτσάνη, σ’ αυτό ειδικά το τραγούδι.
Ίσως, κάποιοι, να θέλατε να δείτε και κάτι άλλο και σας ευχαριστώ.
Ναι, είχαμε, ελπίζω και να έχουμε, κάτι από τον “ΓΙΟ ΤΗΣ ΓΕΡΑΚΙΝΑΣ”.
